NIECO LITERACKA OPOWIEŚĆ - ale zadania aktualne
Tak oto nastąpił dzień, w którym siedzieliśmy w noc czarną i gęsta jak smoła, nasze twarze ożywiał pobłażliwy wiatr od morza a ręce, sprawiały wrażenie martwych. Było nas troje, może siedmioro, nie wiem, może byliśmy wszyscy. Głosy grzęzły nam gardłach, milczeliśmy zatem ciszą minionych lat, jacyś trochę smutni. Gdzieś tam w tej mlecznej atmosferze, dalekie głosy tańczyły śpiewem. Może to wesele, powiedział jeden z nas, cicho i nieśmiało. Ptak wzbił się wysoko nad naszymi głowami, przeleciał, też milczał. A my dalej siedzieliśmy bezradni własną niemocą, która rozpływała się we wszystkich kierunkach, tak, że zgubiliśmy własne imiona, zapomnieliśmy nawet kim byli nasi przodkowie, matka zaginęła jednemu z nas w duszy szerokiej i nieodgadnionej, a ojciec odszedł zniecierpliwiony. I podczas gdy tak siedzieliśmy zgarbieni wiadomością o człowieku słabym i zatrutym własną głupotą, splątani niewidzialną nitką smutku wijącego się pępowiną żalu, jaki mieszkał w nas od początku, właśnie wtedy jeden z nas powstał, w milczeniu i prostocie ukłonił się przed wszystkim i poczuliśmy jak ten smutny czas odchodzi i usłyszeliśmy wołanie w duszy. Każdy z nas i wszyscy jednocześnie, w słuchaniu pokornym i w postawie sługi wiernego, przyjęliśmy tej nocy wezwanie do buntu. A była to jedna z tych nocy, w których siła nikogo nie opuszcza.
Czasu do wschodu pozostało niewiele, więc zapisywaliśmy swoje słowa skargi w pośpiechu. Noc osaczyła nas jeszcze bardziej w szczelnym uderzeniu ciemności. Rozpaliliśmy ognisko, wystrzeliło jasnym płomieniem zwycięstwa, a jego języki sięgały wysoko ponad nagie szkielety drzew. Pracowaliśmy bez przerwy do teraz. Zapisaliśmy wiek każdego słowa, znaleźliśmy jego źródło, poznaliśmy wszystko, co miało w sobie zło i dobro, mądrość i głupotę, początek i koniec. Złożyliśmy nieme przyrzeczenie, że służba nasza w słowie nie zatrzyma się. Zatem pełni troski o jego czystość i poruszeni tej nocy o wszystko, co dookoła wpada w otchłań zniszczenia, podjęliśmy protest. Zwyczajny literacki bunt przeciwko wszystkiemu, co zabiera człowiekowi dostęp do słów. Tak oto przedstawiamy Wam treść zagadnień, przeciwko którym uruchamiamy krucjatę i jednocześnie nawołujemy pozostałe umysły do zwartej i silnej postawy w celu wspólnego zwycięstwa.
- Człowiek jest istotą słabą i jako taki ma prawo do błędu. Jednak nie to pozostaje negatywnym wymiarem jego istnienia, a jedynie bezrozumne trwanie w błędzie.
- Poznanie prawdy jest zadaniem poza możliwością rozumu. Należy porzucić wszelkie działania uparcie trzymające się płaszczyzny rozumu, jako jej ostatecznego kryterium.
- Samo poznanie prawdy ma charakter indywidualny, na którą składają się poznanie siebie samego, założenie własnej omylności i otwarcie się na działanie miłości.
- Jednym z najważniejszych zadań każdego człowieka jest poszukiwanie prawdy, aby żyć w godności.
- Świat jest dychotomiczny, rozdziera go dobro i zło, mądrość i głupota. Zadaniem każdego człowieka jest niepowstrzymana walka i realizacja siebie w służbie drugiemu.
- Zmiana rzeczywistości w człowieku jest najistotniejszym działaniem i jako taka powinna opierać się na prawie miłości.
- W życiu nie ma granic. Jedyną granicą dla człowieka jest granica, którą dyktuje tożsamość miłości.
- Człowiek, który nie potrafi służyć drugiemu, nie może pełnić żadnej publicznej funkcji.
- Zasada służby jest prosta: całe serce wypełnia miłość do pokoju i dążenie do rozwiązań szanujących potrzeby innych.
- Rzeczywistość jest zhierarchizowana i w przypadku wątpliwości należy odnieść się do wyższej struktury.
- Słowo ma moc sprawczą. Wznieca nienawiść i buduje miłość, zatem należy posiąść umiejętność posługiwania się nim.
- Wolna wola jest przestrzenią, o którą dbamy w sposób szczególny, ponieważ to ona daje nam moc odpowiedzialności na własne czyny.
- Naturalnym głosem w sercu jest sumienie.
- Zaniedbanie serca powoduje duchową śmierć.
Potem przez chwilę siedzieliśmy kąsani zmęczeniem, który wdzierał się niepowstrzymanym nurtem. Poznaliśmy krańce tego co niepoznawalne i dostąpiliśmy zaszczytu uczestnictwa w wielkości niepojętej. Wszyscy jednocześnie rozmyliśmy się w przestrzeni, aż zniknęliśmy ostatecznie. Pozostały po nas słowa i krzyk protestu przeciwko ludzkiej ułomności.
Ty zostałeś jedynym, który ma obowiązek kontynuować naszą misję.
